صدای مرضیه و یک ای کاش مانده در دل من

صدای مرضیه را دوست داشتم - نه از زمان صفحه و گرام که عمرم قد نمی داد اما سه کاست سونی جلد قرمز داشتیم از صدای کم نظیر او که در جریان تفتیش خانه در ابتدای دهه شصت از ترس در زیر خاک مدفون شدند و بعدها که حیاط خانه پدری را بتون کردیم برای همیشه به اعماق زمین رفتند - و دوست هم دارم ، اما یک ای کاش و آروز می ماند در دلم برای همیشه که ای کاش شرایط بگونه ای پیش نمی آمد که صدای مرضیه بعدِ شانزده سال سکوت گم می شد در میان قیل و قال و های و هوی سیاست .

پی نوشت : با بخشی از این نوشته موافقم
شرح تصویر: مرضیه بر مزار غلامحسین بنان در چهلم آن مرحوم در سال 1364 / عکاس : کامران جبرئیلی
پیشنهاد می کنم این دوعکس را هم ببینید از بانو مرضیه که همین چند وقت پیش و توسط رضا دقتی عکاس ایرانی مقیم پاریس از او گرفته شد و مقایسه ای کنید با عکس روبرو!