این شهرِ هار ...

خوب می شد اگر می توانستم کسی را آن بالاها مقصر بدانم و کلی بد و بیراه بارش می کردم و دلم خنک می شد. یا از اقبال کج و شانس بد می نالیدم تا مرهمی باشد برای لحظه ای . نمی شود ، نه می توانم کسی را در آن بالاها مقصر بدانم و خوب می دانم گله ازبخت و اقبال هم گره از کارم نمی گشاید . می ماند رها کردن بغض در گلو مانده و های های گریه . برای لحظاتی آزاد می شوم و باز دوباره ، نه که بغض ، بیشتر به عصبانیت می ماند ، اما از کی ، نمی دانم ، و همین است که درمانده ام می کند .
نمی توانم بگویم هیچ روز خوش ندید در زندگی ، نه ، دید ، اما روزهای ناخوش به مراتب بیشتر بود ، تا آنجا که می توان گفت احوالش تا همین یکی دوسال پیش رقت بار بود . یکی دو سالی می شد که مثلن کاری پیدا کرده و صاحب پسری و امسال هم پسری دیگر و زنی که بساز بود و مگر او چه می خواست از زندگی در همه آن سالها که به دربدری گذشته بود ؟
می گفت کله سحر بلند می شوم ، ساعت 5 صبح ، هر روز ، و نان گرم و آش ، برای بچه ها - و چه تاکیدی داشت بر روی بچه هایم - و بعد می روم سر کار و ظهر که بر می گردم ابوالفضل می دود تا دم در که پدر برگشته . و مگر این دلخوشی ها کم دلخوشی بودند ؛ برای او.
مطلق نمی توانم بگویم که نزدیک به عقل نیست ، اما در کدام شهرو دیاری ، در یک خیابان فرعی ، اتومبیلی با نهایت سرعت عنان از کف رها کرده ، افسار گسیخته می تازد ، تا نه مادرو فرزند در آغوشش فرصت فرار داشته باشند و نه طفل چهار ساله پای گریز، و به دقیقه ای نرسیده همه دل خوشیهای او در چند ده متری محل کارش بر باد برود و او دو سه سالی طعم خوشبختی نچشیده ، باز برگردد سر خانه اول ، که معلوم نباشد حال و روزِروزها و ماهها و سال های آینده اش چگونه باشد .
این شهرِ هار ، این شهر هار و مردمان مریض احوالش دیگر حالم را از زندگی بهم می زنند ...