دلهره

همه آن سالها ، سالهای تحصیل در ابتدایی و راهنمایی ، همه روزهای عید و شبهای عید به دلهره می گذشت ، دلهره صبح روز چهاردهم و خودکار قرمز و ترکه های انارِ باغ همسایهِ مدرسه که از لای نرده هایی که حالا دیگر نیستند می آمدند تا داخل حیاط .همه روزها بازی می کردیم و ازتلویزیون که سیاه و سفید بود و لامپ تصویرش نیمسوز شده بود و تا همه اتاق را پرده نمی کشیدیم چیزی نشان نمی داد ، معاون کلانتر و زورو را می دیدیم و باز دلهره صبح روز چهاردهم با ما بود . و شبها هم – همه آن شبها – خواب می دیدیم ، خواب روز چهاردهم فروردین و خودکار قرمز و ترکه های انار باغ همسایه مدرسه که حالا دیگر نیست و به جای آن کارگاه بلوک زنی و فروش سیمان است . و باز مشقها همه مشقها که چند دفتر می شد می ماند برای روز سیزدهم که بیرون نمی رفتیم و سیزه بدر نبود . و سیزده بدر که بعدها یعنی همین سالها بیرون می رویم بنا به سنتی که چند سالی است درست شده و آن سالها نبود ، شاید هم بود اما دل و دماغ نبود آن سالها و بیشتر جنگ بود و صدای گاه و بیگاه آمبولانس بود و آن سالها برای ما بدتر بود و سیزده بدر پشت نیسان خاکی رنگ می رفتیم گچساران از جاده ای که فقط سرگیجه داشت و استفراغ و لذت توقف چند لحظه در آن همه پیچ و بعد ندامتگاه گچساران و راهرویی باریک و میله ها و ما که این طرف بودیم و منتظر می ماندیم و بعد که او می آمد و سبیل داشت و لاغر بود و بلند و اورکت آمریکایی و شلوار لی آبی رنگ پوشیده بود و دستهای مادر که دراز می شد و چشم غره پاسدار سبز پوش و دستهای مادر که بر می گشت و او که فقط لبخند می زد و از درس و مشق می پرسید و من باز یاد فردا می افتادم و خودکار قرمز و ترکه های انارِ باغ همسایه مدرسه .