پدران فرزند کش زیر چتر حمایتی ماده 220

"از چند ماه پیش قصد داشتم دخترم را بکشم اما ... " این جملات را پدرِزهرا پنج ساله ساکن بوشهر می گوید که چند روز پیش گلوی تنها دخترش را بریده و سپس خود را تسلیم قانون کرده است . احمد - پدر زهرا – می داند که مجازات سنگینی در انتظارش نیست ، نهایت مجازات او بر اساس ماده 220 قانون مجازات اسلامی* ، پرداخت دیه و یا حبسی کوتاه مدت خواهد بود . انواع مجازات اعم از حدود و تعزیرات و از جمله قصاص در قانون مجازاتهای اسلامی برای کاهش جرم و یا حتی عدم وقوع جرم در جامعه پیشنهاد شده است ، اینکه چرا قانونگذار پدر و یا جد پدری را از دایره شمول قصاص بواسطه قتل فرزند و یا فرزند زاده خارج می کند چیزی است که باید اهل فن جواب بدهند ، اما چیزی که در این بین برای ما مشخص است این است که پدیده فرزند کشی شاید در گذشته اتفاقی نادر بوده و به ندرت اتفاق می افتاد اما در سالهای اخیر ما شاهد رشد روزافزون این پدیده نامیمون در سطح جامعه و در نواحی مختلف کشور هستیم . عموما اینکار بوسیله پدران انجام گرفته و بیشتر در خانواده هایی اتفاق می افتد که پدر و مادر یا از هم طلاق گرفته اند و یا در حال حاضر با هم زندگی نمی کنند . به غیر از پدیده طلاق ، مسائل به اصطلاح ناموسی نیز در سالهای اخیر از جمله علل اصلی کشتن فرزندان و مخصوصا فرزندان دختر بوسیله پدران شان می باشد .
به نوعی علل فرزند کشی یا ریشه درمشکلات روحی و روانی والدین و مخصوصا پدران دارد که خود معلول نابسامانی های اقتصادی و اجتماعی است و یا در نتیجه جهالت تاریخی است که با نام ناموس پرستی و غیرت و تعصب معنی شده است .علت اما هر چه باشد نتیجه معلوم است ، ضعیفترین و آسیب پذیرترین اعضاء خانواده یعنی فرزندان باید قربانی این مشکلات و جهالت ها بشوند ، و در این میان قانون نیز که باید مدافع حقوق همه و از جمله کودکان معصوم باشد در این بین سکوت کرده و دست پدر را در قربانی کردن فرزندان باز می گذارد .
آیا وقت آن نرسیده است که قوانین جزائی ما با مقتضیات زمان هماهنگ شده و بنا به نیازهای امروز جامعه تدوین بشوند ؟ نیاز به توضیح نیست که این قوانین برای نیازهای جامعه امروز تدوین می شوند نه جامعه چند هزار سال قبل !

* ماده 220 قانون مجازات اسلامی :" پدر یا جد پدری که فرزند خود را بکشد قصاص نمی شود و به پرداخت دیه قتل به ورثه مقتول و تعزیر محکوم خواهد شد ."

پی نوشت: پر واضح است که اعتراض به ماده غیر عقلانی و ظالمانه 220 قانون مجازاتهای اسلامی به معنای پذیرش مجازاتهایی نظیر اعدام نیست ولی مخالفت با اعدام هم به معنای پذیرش موادی از قانون مانند ماده مذکور که به نوعی پدر و جد پدری ( این حق شامل مادر نمی شود !) را مالک فرزند می داند هم نمی تواند باشد . و این دو مقوله کاملا مجزا از هم می باشند .همه آنهایی که با مجازات اعدام مخالف هستند مطمئنا جایگزینی برای آن هم در نظر می گیرند که همین جایگزین می تواند برای پدران فرزند کش نیز بکار برود .

لینک مطلب در روزنامه ابتکار