پستچی دیگردر نمی زند

تنها تکیه گاه نبود ، همدم بود ،نمی دانم شاید هم بیشتر ازیک همدم . به همدیگر عادت کرده بودیم ، یعنی من که به او عادت کرده بودم ، همه کسانی که هر روز سر ظهر و یا عصر ها تا موقع غروب ما را در کنار همدیگر می دیدند هم به این با هم بودن ما عادت کرده بودند .
نهار نخورده کجا می روی باز ؟ این جمله هر روز تکرار می شد ، مادرم می گفت و می دانست کجا می روم و بازمی گفت ، هر روز. می دانستم که باز هم تنهاست ، ولی باز هم پیچ اول کوچه را که رد می کردم دلهرهِ تنها نبودنش قلبم را به گلویم می چسباند ، انتهای پیچ دوم سرم سیاهی می رفت ، به انتهای کوچه که می رسیدم می دیدمش که باز زیر درخت بید ایستاده و باز هم تنهاست . تا نفسی تازه کنم دستهایم را روی شانه های زرد رنگش می گذاشتم – انگار که بغلش کرده باشم از پشت – چشمهایم را می بستم و چند بار به آرامی نفس می کشیدم و بعد می نشستم کنارش و پشتم را به ستون سیاه رنگ تکیه می دادم و آرام پاهایم را دراز می کردم تا قسمتی از کانال آب که خشک بود و باز چشمهایم را می بستم و دوباره باز می کردم . انتهای خیابان که سیاه می شد بلند می شدم ، هیاهو و خنده به میانه دو بلوار که می رسید باز می گشتم به پشت صندوق و دستهایم را قلاب می کردم درهم و سرم را می گذاشتم روی انتهای هرم مانند و نوک تیز آن و چشمهایم در چشمخانه بالا می رفت و باز بر می گشت پایین .
چرخ می خوری پسر خوب ؟ و تازه سرم را بلند می کردم و او می خندید و باز می گفت بچرخ تا در صندوق را باز کنم پسر خوب .ومن می چرخیدم و او در صندوق را باز می کرد و سرش را با موهای یک در میان سیاه و سفید به داخل صندوق می کرد و آرام می گفت باز هم که نصفشون مشق خط زده است . و سرش را که از صندوق بیرون می آورد دستهایش پر از پاکت نامه و مشقهای خط زده و برگهای درخت بید بود .
پشت به خیابان به درخت بید تکیه می داد و یکی یکی پاکتهای نامه را از میان مشقهای خط زده و برگهای درخت بید جدا می کرد .
دیگه برو خونه ، نهارم که نخوردی ؟ و بعد به سمت بالای خیابان می رفت و من به طرف کوچه ای که با سه پیچ به خانه مان منتهی می شد .

پی نوشت: این که داستان نیست را به خاطره تصویر پستچی و صندوق پستی نوشتم که هر دو حالا فقط تصویری هستند در ذهنی که تعداد تصاویرش خیلی کم است و از همین در عذاب است .
برای پوردیان مرد لاغر اندام و محجوبی که موهای یک در میان سیاه و سفید داشت و کم حرف بود و شوخ بود و پستچی سوق بود. و او که از سوق رفت صندوق زرد پست با ستون سیاهش هم رفت و من هم دیگر سر کوچه نرفتم .
حالا آن مرد لاغر اندام و شوخ و کم حرف مریض شده ، آنهم درست در پایان آخرین روزهای کاریش و همه پاداش پایان خدمتش صرف عمل قلب و دیالیز کلیه شده و به پول هم نیاز ندارد و من این را فقط برای خودم نوشتم و برای خودم .